Na een zware darmoperatie kreeg Ammy Witteveen een stoma. Het was confronterend, maar ze ging er in alle openheid mee om: ‘Je moet eraan wennen,maar je moet er ook over praten.’
In 2009 ontdekte Ammy Witteveen bloed in haar ontlasting: ‘Ik had meteen het gevoel: hier is iets mis.’ Darmonderzoek wees op een poliep. En die bleek kwaadaardig. Ook waren er vermoedens van uitzaaiingen. ‘Het was een rollercoaster,’ zegt Ammy over die tijd, ‘maar ik ging er met een heel goede conditie in. Van de vele bestralingen en de chemo had ik weinig last, ik kon eigenlijk gewoon blijven werken.’ Tijdens een operatie in 2010 leek de tumor door de vele bestralingen ‘verdwenen’. Ammy: ‘Om zeker te zijn van schone snijvlakken moest er ruim worden geopereerd. Daardoor ontwaakte ik met een stoma.’ Ingrijpend? Jawel. ‘En toch moet ik eerlijk zeggen dat ik er niet tegenop keek. Ik had in 2009 mijn broer verloren aan darmkanker. Toen hij het opmerkte, was het al te laat. Mijn broer, dat was echt mijn buddy. Ik had mijn emoties geparkeerd en over die stoma dacht ik: we zien het wel.’
Verder leven
Niettemin was het confronterend: ‘Je bent je sluitspier kwijt, er zit iets op je buik wat daar niet hoort. En daar komt dan je ontlasting in waarover je geen controle hebt. Dat is wennen.’ Iedereen gaat daar anders mee om, erkent ze. ‘Zelf dacht ik toen: ‘Oké, ik heb dat ding, maar ik wil er geen last van hebben, ik wil gewoon verder leven. Wat dat betreft ben ik een echte terriër. Als ik iets wil dan bijt ik me daarin vast.’ In overleg met de specialist besloot ze zo snel mogelijk te gaan irrigeren, de dikke darm spoelen met lauw water. Ammy: ‘Als ik mazzel heb – en dat gebeurt heel veel – heb ik dan minstens 48 uur geen ontlasting meer. Dan is een heel klein zakje voldoende. Irrigeren geeft me een schoon en vrij gevoel.’
Open zijn
Heeft ze belemmeringen gehad, in al die jaren dat ze een stoma heeft? Nee, zegt ze stellig: ‘Je moet een beetje letten op voeding die lastig verteert, maar wat ik vroeger at en dronk, eet en drink ik nog steeds. Ik doe alles, werken, vakantie, sporten. Weet je, het is heel belangrijk om er open over te zijn. Het is nog steeds een taboe, en écht, dat moet het niet zijn. Toen ik weer begon te werken heb ik meteen mijn collega’s in een vergadering verteld dat ik een stoma heb en wat dat betekent. Iedereen vond het geweldig dat ik dat deed. Natuurlijk moet je eraan wennen. Mijn ervaring deel ik tegenwoordig, als vrijwilliger bij de Stomavereniging, met lotgenoten. Sommigen zijn boos, bang en opstandig. Maar je moet het de tijd geven en er ook over praten.’
