Met een beknelde zenuw begint voor Klaartje Steinkamp een lange geschiedenis van vallen en opstaan. “Ik ga niet treuren om wat ik allemaal heb verloren.”
Een koude oktobernacht in het Noord-Hollandse Kortenhoef. Klaartje Steinkamp draait zich nog eens om en… “Een beknelde zenuw,” zegt ze. “Alsof er plots een mes in mijn rug werd gedreven. De volgende dag kon ik geen stap meer verzetten en wist ik: dit is zwaar mis.” Steinkamp, redacteur bij de Wereldomroep, meldt zich ziek. “Dat was in 2012. Ik was 48 jaar oud en ik ben er nooit meer terug geweest.”
Rughernia
De boosdoener is een rughernia, met een intens uitstralende pijn. In december 2012 wordt ze geopereerd. “Daarna moest ik thuis revalideren. Uurtje liggen, vijf minuten proberen te lopen. De eerste keer dat ik buiten kwam, verstapte ik me en was ik terug bij af.” Na een nieuwe operatie krijgt ze het slechte nieuws. “Ze zeiden dat ze niets meer voor me konden doen, dat medicijnen voortaan de pijn moesten onderdrukken.” Steinkamp praat zichzelf moed in. “Je maakt jezelf wijs dat het volgende week beter zal zijn. Daarna denk je aan volgende maand. Zo verleg je steeds je grenzen.”
Neurostimulator
Een adequate huisarts verwijst haar door naar het AMC. Daar komt ze in aanmerking voor een neurostimulator, net als bijvoorbeeld een pacemaker een medisch implantaat. Het apparaatje geeft via één of meer geleidingsdraden rondom het ruggenmerg elektrische pulsen af die chronische pijn moeten verlichten. In eerste instantie hielp het. “Maar de batterij van de stimulator was snel leeg.” Er volgen meer operaties voordat ze een herlaadbare stimulator krijgt. “Met vier soorten medicatie erbij kon ik toen enigszins leven. Toch lag ik vaak genoeg vier dagen achterelkaar plat.” Ze dwingt zichzelf een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk te doen, kinderen ondersteunen in het speciaal onderwijs. “Ik wilde iets positiefs doen, je moet oppassen dat je ziekte niet je identiteit wordt.”
Onbegrepen pijn
Als begin 2020 haar neurostimulator stukgaat, wil ze niet meer verder. Steinkamp: “Als dit het gaat worden, dacht ik, dan kap ik ermee. Mensen hebben geen idee hoe overheersend pijn kan zijn. Het neemt al je gedachten over en duwt je in een depressie. Ik werd ’s morgens wakker, deed mijn ogen open en dacht: o nee, ik doe ze weer dicht. Mijn man en kinderen leden er ook onder, maar ze gaven me wel de kracht om door te gaan.”
Schakelen
Na een operatie in november 2020 gaat het een stuk beter. “De nieuwe neurostimulator lijkt het hele pijngebied te dekken.” Ze is zelfs met een studie begonnen. “Pedagogiek, daarvoor heb ik eindelijk de ruimte in mijn hoofd gevonden.” De pijn is niet weg, maar wel draaglijk. Steinkamp: “Ik ga niet treuren om wat ik allemaal heb verloren. Niets is vanzelfsprekend in het leven, dat heb ik wel geleerd. En ook dat je als mens kunt schakelen. Je moet altijd kijken naar wat je nog wel kunt.”
Voor meer informatie over neurostimulator bezoek de website
