Niet mee kunnen doen, omdat je ‘anders’ bent? Sheila Oroschin vreesde de zijlijn waarin haar zoon dreigde terecht te komen. Ze sprong niet alleen voor hem in de bres, maar, met The Masters-beweging, voor iedereen voor wie het een uitdaging is om deel te nemen aan de samenleving.
“Mijn zoon Alex heeft een spierziekte” zegt Sheila Oroschin. “Mensen die ‘anders’ ontwikkeld zijn, door een ziekte, autisme of bijvoorbeeld door een sociale uitdaging, worden in onze samenleving afgescheiden opgevangen. Daardoor zou Alex na speciaal onderwijs in een wereld komen die hij eigenlijk niet kende. Hij kende de wijk niet, de wijk kende hem niet.” Oroschin had het gevoel dat ze iets moest organiseren waardoor de wijk ontdekte wie Alex was: “En wie al die andere Alexen zijn.”
Verbinden en versterken
In haar woonplaats Maastricht stelden ondernemers in 2009 een leegstaande ruimte beschikbaar. Oroschin: “We maakten er een plek van waar ontmoeten, verbinden en versterken centraal staat.” De ontmoetingsplek stond uiteindelijk aan de basis van het The Masters-concept: “Zo noemen we de mensen die aan de zijlijn staan, Masters, ze leren ons elke dag wat er echt toe doet.” De volgende stap was: contacten leggen met ondernemers en zorgen dat deze jonge mensen werkervaring op konden doen. Oroschin: “Ook moesten er betaalbare woonplekken komen. Wat we wilden, is wonen en zorg scheiden. En die zorg op den duur, als iemand zich goed ontwikkeld, afbouwen. Binnen het huidige systeem wordt zorg vaak door allerlei, soms perverse, prikkels in stand gehouden en is veelal niet afgestemd op de behoefte.”
‘Game changing’
Oroschin en mede-oprichter Han Zittema ontwikkelden samen het concept van een Masters Home, ondersteund door onder andere het Oranje Fonds. Oroschin: “We noemen het een ‘healing environment’, je woont er veilig en betaalbaar samen met studenten in een community, in een tweede huis dat we hebben ook met jonge statushouders. Je bent er te gast zoals in een hotel, er is een receptie, The Masters Services & Care desk, waar je met hulp- en zorgvragen terecht kunt en gebruik kunt maken van allerlei servicediensten. Die zijn er ook voor wijkbewoners, evenals de algemeen toegankelijke ruimten, een hedendaags wijkhuis. We faciliteren, zijn geen zorgverlener, ook geen zorginstelling. Zorgverleners sluiten hier hun eigen contracten en wij kijken erop toe dat er rekening wordt gehouden met afbouwen. Dus mensen niet klein houden, maar tot wasdom laten komen. Vanuit die dynamiek kunnen ze na anderhalf jaar hun weg vervolgen. Dan kun je ook afscheid nemen van de community waar je deel van hebt uitgemaakt, maar de meesten, ook de studenten, laten die banden niet meer los.”
‘Game changing’ is het concept van The Masters al genoemd, omdat het zorgt voor een grote afname van zorgkosten en een verbetering van het welzijn van de tijdelijke bewoners en de omwonenden. Oroschin: “In Maastricht is het gelukt, omdat we gelijkwaardig samenwerken met alle betrokkenen en met een gemeente die echt durft te vernieuwen. Nu staan we op het punt om alle kennis vrij te delen zodat overal in Nederland maatschappelijk vastgoed kan transformeren naar Masters Homes.”
