Tamara Hoveling is een 25-jarige student. Ze woont samen met haar vriend, zwemt regelmatig en is bezig met een master Industrial Design. Helaas heeft PDS haar op de weg hiernaartoe flink dwarsgezeten. Ook vandaag de dag heeft ze nog vaak last van haar buik. Veel mensen met PDS voelen zich niet serieus genomen. Ook bij Tamara was dit het geval. Onbegrip is niet oké: neem PDS serieus.
Ik was pas negen jaar oud, maar ik kan het me nog goed herinneren. Vreselijke steken in mijn buik namen mijn hele lichaam over. “Mama!” huilde ik. In het begin had ik niet iedere dag pijn. Eerder één keer per maand. Maar de pijn was zo hevig dat we besloten langs de huisarts te gaan. “Laat haar met een kussentje op de bank liggen en geef haar een paracetamol”, zei de dokter tegen mijn moeder. Maar de pijn ging niet weg. Het werd juist erger.
Na een tijdje werd het doktersadvies bijgesteld naar een ibuprofen en altijd maandverband op zak hebben. Mijn pijn was er immers één keer per maand. Toen ik niet veel later daadwerkelijk hevig ongesteld werd, leek dat een bevestiging. “Zie je wel, daar lag het gewoon aan.” Nou, niet dus.
Eindelijk naar de arts
Eenmaal in het ziekenhuis leek de kinderarts bezorgd. Ik kreeg bloed- en ontlastingsonderzoek. Voor de gevonden parasieten kreeg ik zware antibiotica. Volgens de arts was het probleem toen opgelost. Dat mijn buikpijn alleen maar erger werd, maakte haar weinig uit. “Dat zit tussen je oren”, zei ze. Ik ging verslagen naar huis.
Sindsdien leek het alsof niemand mijn buikpijn serieus nam. Ik stelde me aan, moest maar eens een psycholoog bezoeken of er gewoon mee leren leven. Bij de alternatieve geneeskunde wilden ze mijn geest terug in mijn lichaam brengen en kreeg ik placebo suikertabletjes. Toen ik met een ondraaglijke buikpijn bij de huisartsenpost kwam, reageerde de arts zelfs geïrriteerd. Ik werd naar huis gestuurd, want dit was geen spoed. Het duurde jaren voor ik bij een goede internist terechtkwam.
Niet alleen onbegrip in het ziekenhuis
Toen het heel slecht met mij ging, kon ik niet meedoen met de gymles, geen hele dagen naar school en kwam ik vaak te laat door de pijn. In plaats van begrip en hulp, kreeg ik vaak straf. Ik moest nablijven, me eerder melden of lessen inhalen. Anderen dachten dat ik de gymles niet leuk vond of dat ik lui was. Niets van waar, want ik vond en vind het heerlijk om te sporten.
Ook mijn privéomgeving begreep er weinig van. Ik kreeg nog weleens opmerkingen als: “Ik krijg ook pijn in mijn buik van ijs, maar ik eet het gewoon, want het is toch lekker.” en “Ga dan gewoon even naar de wc”, wanneer ik al weken niet naar het toilet was geweest en zelfs een laxeermiddel niet hielp. Een familielid wees me erop dat ‘het hebben van dyslexie toch echt veel erger is’ dan mijn chronische buikpijn…
Neem PDS serieus!
Ik snap het, een prikkelbare darm is onzichtbaar. Op de opgeblazen buik na dan. Wat wel helpt het als je serieus genomen wordt. Dat mensen weten dat je echt last hebt en niet die leuke afspraak afzegt met je buikpijn als smoesje.
Bron: Prikkelbare Darm Syndroom Belangenorganisatie (PDSB), magazine ‘Prikkels’ van september 2021
